Είχα πολύ καιρό να παρακολουθήσω τόσες ώρες συνεδρίαση της Βουλής. Βίτσιο ίσως, μπορεί να φταίει και η ζέστη που σε ακινητοποιεί στον καναπέ. Όπως και να έχει η Κυριακή ήταν ημέρα παρακολούθησης της διαδικασίας παροχής ψήφου εμπιστοσύνης στην κυβέρνηση. Όπως αναμενόταν αυτή εκδηλώθηκε με 179 ψήφους, ακριβώς το άθροισμα των βουλευτών των ΝΔ/ΠΑΣΟΚ/ΔΗΜΑΡ. Και οι υπόλοιποι 121 τέθηκαν απέναντι.
Πέραν, τώρα, των θέσεων και αντιθέσεων των κομμάτων το φαινόμενο των αλλεπάλληλων εξόδων από την αίθουσα συνεδρίασης τμημάτων της Βουλής ανάλογα με το ποιος είναι ομιλητής είναι η καινούρια πινελιά στον δημοκρατικό καμβά μας. Η ΧΑ δεν θέλει να ακούει αριστερούς - κυβερνητικούς ή μη, οι αριστεροί δεν θέλουν να ακούν τη ΧΑ, ο Σαμαράς βγάζει σπυριά με τον Καμμένο, ο Καμμένος παίρνει το κόμμα του και φεύγουν για καφεδάκι όταν μιλάει ο Σαμαράς. Μπράβο ρε μάγκες - αυτός είναι πολιτισμός. Την ίδια ώρα που...μάχεστε κατά του διχασμού του ελληνικού λαού, κάνετε καραγκιοζιλίκια λες και ο κόσμος ψήφισε ό,τι ψήφισε για να επιλέγετε ποιον θα ακούτε στην Βουλή.
Κατά τα λοιπά, ήταν το πρώτο test επαφής με την πραγματικότητα. Το όραμα της επαναδιαπραγμάτευσης, απαγκίστρωσης και όλων αυτών των μαχητικών μηνυμάτων ατονεί μπροστά στις διαπιστώσεις των ελεγκτών. Μετά την εξόντωση του λαού και την ασφυξία της οικονομίας χωρίς την εξάλειψη της σαπίλας που σε ένα βαθμό θα μπορούσε να δικαιολογήσει τις θυσίες, η θέση μετατράπηκε από μαχητική επαναδιαπραγμάτευση σε ενδείξεις δείγματος γραφής και αποφασιστικότητας ώστε μετά να πάρουμε και κανένα κοκαλάκι. Αναμενόμενη ήταν αυτή η γυριστή βέβαια, δεδομένου ότι κανείς δεν μας παίρνει και πολύ στα σοβαρά πια.
Παρακολουθώντας, τώρα, τη διαδικασία γυρίσματος πέραν των εκατέρωθεν αποχωρήσεων κομμάτων είχαμε και σουρεαλιστικές σκηνές όπου οι ομιλητές οποιουδήποτε κόμματος που μετέχει στην κυβέρνηση λάμβαναν το χειροκρότημα από τους υποστηρικτές του σχήματος. Χειροκρότημα από τη ΝΔ στον Βενιζέλο, χειροκρότημα στον Κουβέλη από ΝΔ και ΠΑΣΟΚ. Και έτσι...αποκαθίσταται ο πολιτικός πολιτισμός που αμφισβητήθηκε πρότερα!
Επί της ουσίας όμως, η κατάσταση δε μοιάζει και πολύ διαφορετική από πριν. Αντιθέτως, είναι πλέον επιβεβλημένη η επιτάχυνση των μέτρων που προβλέπονται στο μνημόνιο (με τις αντιδράσεις που αυτά συνεπάγονται) λόγω των καθυστερήσεων στα προηγούμενα χρόνια - αυτό θα βαφτιστεί αποφασιστικότητα. Την ίδια ώρα, η κυβέρνηση αναζητά μια δυνατή αποκρατικοποίηση ώστε να πείσει ότι μιλάει σοβαρά. Δυστυχώς, μέσα σε όλα αυτά περιλαμβάνονται εταιρίες του δημοσίου που είναι εισηγμένες στο χρηματιστήριο. Και θα ήταν λάθος να ξεκινήσεις από εκεί τις αποκρατικοποιήσεις με δεδομένο ότι το χρηματιστήριο βρίσκεται σε επίπεδα δεκαετίας '90 και ανάλογα προσαρμοσμένες είναι και οι αποτιμήσεις των εταιριών του δημοσίου.
Το χρηματιστήριο σαν προεξοφλητικός μηχανισμός θέλει καλά νέα και προοπτική. Αν πουλήσεις τον Αστέρα, τη Ζάχαρη, τον ΟΠΑΠ ή τμήματα της ΔΕΗ σε αυτά τα επίπεδα θα τα χαρίσεις. Αντιθέτως, αν ξεκινήσεις με μη εισηγμένες εταιρίες ή περιουσιακά στοιχεία η προσδοκία ενδεχομένως θα δημιουργήσει υψηλότερες τιμές και μεγαλύτερα τιμήματα που θα αποφέρουν και περισσότερα έσοδα στα κρατικά ταμεία. Διαφορετικά, θα μιλάμε όντως περισσότερο για εκποίηση και όχι για αξιοποίηση.
Η αποκρατικοποίηση υποδομών και δικτύων δεν είναι κάτι που πρέπει να γίνεται μόνο με γνώμονα την προσωρινή ανακούφιση των ταμείων. Αποτελούν καθρέφτη της λειτουργίας του κράτους. Αναφορικά με το ελληνικό κράτος είναι μια λύση λόγω της αδυναμίας εκμετάλλευσης τους με αποδοτικό τρόπο. Όμως, το ίδιο κράτος θα κληθεί να πάρει τις αποφάσεις και να παρακολουθεί μετέπειτα τον τρόπο λειτουργίας τους υπό ιδιωτικό καθεστώς. Και φυσικά, αν δεν αλλάξει το κράτος προς το καλύτερο τίποτα δε διασφαλίζει ότι τα πράγματα δε θα γίνουν χειρότερα μετά τις ιδιωτικοποιήσεις.
Στο μεταξύ η νεοσυσταθείσα κυβέρνηση συνεχίζει να ανασχηματίζεται μόνη της. Μετά τον Ράπανο, τον Βερνίκο, τις αστειότητες της ελληνικής αντιπροσωπείας στη Σύνοδο Κορυφής ήρθε η σειρά του υφυπουργού Εργασίας Νικολόπουλου να παραιτηθεί...Κι ακόμα δεν αρχίσαμε. Που να σφίξουν και τα πράγματα!
